بیماری منییر نوعی اختلال گوش داخلی است که در اثر اختلال عمل لابیرنت ایجاد می شود و علت آن به خوبی شناخته نشده است.در این رابطه فرضیه های مختلف مثل تغییرات غیر طبیعی هورمونی و عصبی- شیمیایی بر جریان خون لابیرنت ،اختلال تعادل الکترولیت ها در مایع لابیرنت ، یا واکنش آلرژیک را مطرح کرده اند.عده ای نیز اختلال بستر عروق کو چک گوش داخلی را بوجود مواد غیر عادی در جریان خون نسبت می دهند.

بیماری منییر بیشتر با مجموعه ای از سه علامت سرگیجه دورانی حمله ای(همراه با تهوع و استفراغ) ، وزوز گوش و کاهش شنوایی از نوع حسی-عصبی مشخص می گردد.عده ای یک علامت دیگر یعنی احساس فشار در گوش را نیز به سه علامت فوق اضافه می کنند. در شروع بیماری احتمالا فقط یک تا دو مورد از این علائم وجود دارند ولی تا زمانیکه تمامی سه علامت تظاهرنکرده اند آن را به عنوان بیماری منییر تشخیص نمی دهند.

سرگیجه به عنوان علامت ثابت بیماری منییر به شکل حمله ناگهانی در فواصل نامنظم و احتمالا با دوام چند ساعته شروع می شود.در اوایل بیماری ، ممکن است بین حملات،چند هفته تا چند ماه فاصله باشد ولی به تدریج فاصله بین حملات سرگیجه کاهش می یابد و ممکن است هر 2 تا 3 روز یک بار تکرار شود. در بیماری منییر معمولا فقط یک گوش مبتلا می شود.

اهداف درمان شامل بر طرف کردن سرگیجه و تثبیت یا بهبود شنوایی می باشد.این اهداف با انجام به موقع انها در شروع بیماری و قبل از کاهش شنوایی به دست می ایند.در حملات حاد به بیمار اجازه داده می شود تا در راحت ترین وضعیت بدنی قرار گیرد. در جریان حملات بیماری معمولا یک راه داخل سیاهرگی برای بیمار برقرار می گردد تا داروهای لازم از این طریق به بیمار تزریق شود.علائم حیاتی و وضعیت عمومی بیمار به طور مداوم باید کنترل شود.ممکن است برای بیمار داروهای ضد سرگیجه مثل دیمن هیدرینات نیز تجویز شود.

حدود 75% بیماران به درمان با رژیم غذایی بدون نمک و داروهای ادرار آور پاسخ می دهند. در صورت بروز واکنش مطلوب و فوری به این روش درمانی و قبل از کاهش دادن مقدار  داروی ادرار آور، ان را به مقدار ثابت و به مدت 2 تا 3 ماه ادامه می دهند. با این حال فرد نمی تواند هیچگاه به حدی برگردد که بتواند بدون ناراحتی رژیم غذایی با مقدار نمک معمولی را تحمل کند.